6 oct 2013

U valverdeiru na presentación du númeru 4 da revista NORBANIA.

Fotu propiedai de NORBANOVA.

U pasau vernis, día 4 de octubri, a isu das dé da noiti, na sala duas du Gran Teatro de Cáciris, do comenzu a velá de presentación du númeru 4 da revista de literatura i creación NORBANIA.

A revista é un proyectu da Asociación Cultural Norbanova de Cáciris. Asociación que presidi Deli Cornejo, requendu a dirección da edición a cargu de Jesús M. Gómez.

Asistiran au actu destacaus autoris du panorama das letras castejanas de hoxi, algún dus cuais había colaborau cus seis trabalhus de narrativa o poesía notrus númerus anterioris da revista, o ben tinhan escritu nesti númeru que se presentaba agora. Cu elis oitrus autoris menus cunhocíus o que nun tenin obra publicá inda; postu que é un´a filosofía du espíritu da revista, procural unil obras de firmas cunhocías cu aquelas oitras de pesoas que pretendin ficelsi un güecu nesti mundu das artis literarias. I tos elis arropaus cua presencia de u nutríu públicu que asistíu atentu i participativu duranti to u desarrolhu da presentación.


MEDITASOUND. Fotu propiedai de NORBANOVA.
Na mais entral na sala duas du Gran Teatro, us asistentis fomus levaus a un envolventi i relajanti estau que nus procuraban cua sua maestría us dois componentis de MEDITASOUND; Pedro tejendu nu airi cua sua guitarra un marcu de preciosas notas, acordis i arpegius; guarnecendu u potenti i preciosu registru que afloraba da garganta de Carmen.

A sua música se complementaba cua participación, entri canción i canción, de varias das pesoas que dejaran a sua impronta nesti númeru da revista o ben, cun motivu da sua ausencia, cua lectura de varias narracións o poesías a cargu de oitrus asistentis.

Cuandu me tocó dal a cunhocel a minha publicación, titulá FALANDU DA FALA, EN FALA; u fici desta guisa:

Boas noitis.

Falandu valverdeiru. Fotu de César Corredera Moreno.
Me chamu Antonio Corredera.

A minha familia i us meis cunhocíus me chaman Tonho.

Antis de siguil i cu vosu permisu, deseu ficel patenti u mei sinceiru agradecimentu a mei companheiru de estudius i amigu Eugenio Fuentes quen, presentándumi a Jesús, me abríu as portas que ficeran pusibli que esti trabalhu en valverdeiru esté hoxi impresu nesti númeru 4 da revista NORBANIA.

Doi as minhas gracias de corazón tantu a Jesús, directol desta publicación, asina comu a  asociación NORBANOVA na pesoa da sua presidenta Deli Cornejo, pur ficelmi un güecu nesti preciosu joyeiru literariu.

Tamén a cuantus estéis aquí presentis pur facilitalmi esta licencia de falal comu si estuvera na minha casa. Aunque vus pareza mentira asina falamus desdi que nus levantamus de boa minhán i siguimus au largu das actividais da vida diaria hasta que nus acostamus, inclusu estandu acostaus, cuandu sonhamus.

Istu que falu é valverdeiru, que se fala en Valverdi du Fresnu, é un´a das tres variantis que cu lagarteiru que se fala nas Elhas i cu manhegu que se fala en San Martín de Trevelhu, conforman u que us investigadoris, desdi principius du siglu pasau derán en chamal A FALA i asina foi bautizá pur a Junta de Extramadura -agora Gobernu de Extremadura- nu sei Decretu du anu 2001, cuandu a declaró comu u primel ben intangibli de interés cultural de tos us extremenhus.

Us de fora, generalmenti as primeiras vecis que nus oivin falal nun chegan a aprecial cu nitidé as diferencias entri as tres variantis. É comu us tres filhus de un´a mesma madri, aunque partin du mesmu troncu, levan certas singularidais que u facin diferenti aus oitrus dois hermanus. Isu mesmu pasa cu lagarteriu, manhegu i valverdeiru.

A nos, us valverdeirus, us vicinhus dus oitrus dois lugaris, nus chaman, a vecis, pa picarmus, VALVERCEIRUS, en razón a que usamus u soníu “z” medieval que elis apenas utilizan.

Intentandu dejal un´a pequena mostra desas diferencias, vus voi a leel un diálogu cu que terminu u mei artículo nesta revista:

Sitiu: Un pequenu mercau, da vosa imaginación, en cualquera dus tres lugaris.

Personajis: Tres; dois van a compral, que son un lagarteiru i un´a manhega. U comercianti, un valverdeiru.

Valverdeiru:  Venha mulheris gastei a prata que se vus vai a ficel un turacu na faldiqueira. Aprovitei que tenhu a mercancía tirá de preciu.

Manhega:  ¿A cuántu tes a meia udía d´hovus? O adeiti, comu toa genti -quen mais quen menus- ten ena sua casa ¿o darás regalau?

Mira que regalau u aceiti -dici u valverdeiru- tu inda estás sonhandu zagala. Dati pur contenta, qu´hoxi pagandu media ducia te levas a ducia enteira. Du aceiti nun te voy ni a contestal.

Lagarteiru:  Nun seas refesteiru valverdeiru i pórtati ben cun a manhega, que ten boa faldiqueira. Faili bo preciu cun u adeiti, i regálali un´a udia d´hovus, verás comu u compra pa fel bos folhós, pa cumelus cun chocolati.

Tú si qu´estás feitu un bo folhón, -dice a manhega- esque folhós, serán grunhuelus que non t´enteiras.

En familia. Fotu propiedai de NORBANOVA. 
Y ahora en una de las lenguas más utilizadas del mundo, para que todos los presentes se enteren, les doy las gracias por venir y háganme caso: Sean felices siempre.