30 dic 2010

Concertu da Capilla Extravagante.

Si u día 27 de Febreiru, us Ministrís da Serra, baju a dirección du nosu paisanu Manuel Pascual Gómez, mus deleitaran cu magistral concertu de música sacra dus siglus XV y XVI.

Adiel tardi, ena Igresia Parroquial du nosu lugal, de novu arropaus cu impresionanti ábsidi trazau pur Pedro de Ybarra, levau a bo términu cuas mágicas mans du mestru canteiru Sancho Ortiz y baju a dirección, tras a morti de Pedro de Ybarra; de Juan Bravo, alá pur u siglu XVI y sobri u altar que presidi u retablu maiol, du siglu XVII, contratau pur Diego de Salcedo cua ajuda (aixua) du ensambladol Antonio González Ramiro; volveran us Ministrís da Serra, nesta ocasión bautizaus comu "LA CAPILLA EXTRAVAGANTE"; a invitarmus a viajal (viaxal) enu tempu y enu espaciu ficendu un recorriu pur us vilhancicus, rescataus de melodías gregorianas anónimas, du Cancioneru du Palaciu Real dus Reis Católicus, asina comu de recunhocius compositoris europeus y das obras mais aplaudías du Renacimentu espanhol.

Desta maneira, sentaus enus bancus da Igresia y absorvius pur as envolventis notas da chirimía, das cornetas, u sacabuchi, a percusión y a angelical vo da nova solista Linde Van der Veken; ficemus un placenteiru viaji pur us siglus du X u XVI.

U nomi "La Capilla Extravagente", comu se dí enu programa que mus facilitaran a entrá du concertu; recorda u corpu de músicus que se desplazaba d´un lugal a otru en busca de mecenas que les dera trabalhu.

Pur entoncis, suponhu qu´us mecenas serían as Parroquias, Obispaus y us palacius reais. Asina comu as familias cortesanas, de realengu y rancia nobreza qu´us chamarían en ocasions especiais comu bautizus dus seis retonhus, casamentus...

Estis músicus eran us ministrís, cunhocius según a parti de Espanha ondi se encontraran comu: Menistriles, Ministriles, Ministrils, Ministrers. Ven das palabras latinas "ministerium y minister" y é un´a continuación du qu´ena Edai Media chamaban juglaris y trovadoris. U nomi evoluciona cu pasu dus anus, de maneira qu´a partil du siglu XVI u aplicaban pa aquelis que ficían soal instrumentus de ventu o de meira (madeira).

Mus ofreceran de postri u vilhancicu populal valverdeiru, que ei ya non recordaba; denominau: EI VÍ U MININU JESÚS.

As letras das cancions popularis tenin mutas variacions. Ca persoa según se creia que s´acordaba o según a sua propia inventiva diba incorporandu versus. Pareci sel qu´a letra du vilhanciu "Ei ví u mininu Jesús" que mus cantaran, era un´a versión de Catalina, madri de Manuel Pascual. Hay quen pensa que a sua madri tamén tuvu mutu que vel cua música du vilhancicu.

Si queréis sabel mais desta actuación asina comu de ca un dus que forman a Capilla Extravagante aquí tenhu, a vosa disposción, u programa:

LA CAPILLA EXTRAVAGANTE.

Si vus interesa u vilhanciu, clicandu sobri u enlaci u tindis:

VILHANCICU: EI VI U MININU JESÚS.

Tamén he editau esti pequenu y artesanal vídiu da actuación, que nun chega a 10 minutus, enu que recolhu dois vilhancicus; un gregorianu y u valverdeiru. U he feitu de forma artesanal, cua cámara de retratus y sin trípodi. Pur isu, ni u soniu, ni as tomas, ni u resultau final son profesionais; u que me obliga a subilu a alta resolución y pur isu, si tarda en cargal; será milhol que dejéis primeiru que se cargui u compretu y dispois velu. Suponhu que sabréis entendelu.



Aproveitu pa deseal a toas aquelas persoas que vus paséis pur aquí, un anu 2011 cheu de muta armonía, pa, abundancia, equilibriu, soidi y felicidai.