6 oct 2013

U valverdeiru na presentación du númeru 4 da revista NORBANIA.

Fotu propiedai de NORBANOVA.

U pasau vernis, día 4 de octubri, a isu das dé da noiti, na sala duas du Gran Teatro de Cáciris, do comenzu a velá de presentación du númeru 4 da revista de literatura i creación NORBANIA.

A revista é un proyectu da Asociación Cultural Norbanova de Cáciris. Asociación que presidi Deli Cornejo, requendu a dirección da edición a cargu de Jesús M. Gómez.

Asistiran au actu destacaus autoris du panorama das letras castejanas de hoxi, algún dus cuais había colaborau cus seis trabalhus de narrativa o poesía notrus númerus anterioris da revista, o ben tinhan escritu nesti númeru que se presentaba agora. Cu elis oitrus autoris menus cunhocíus o que nun tenin obra publicá inda; postu que é un´a filosofía du espíritu da revista, procural unil obras de firmas cunhocías cu aquelas oitras de pesoas que pretendin ficelsi un güecu nesti mundu das artis literarias. I tos elis arropaus cua presencia de u nutríu públicu que asistíu atentu i participativu duranti to u desarrolhu da presentación.


MEDITASOUND. Fotu propiedai de NORBANOVA.
Na mais entral na sala duas du Gran Teatro, us asistentis fomus levaus a un envolventi i relajanti estau que nus procuraban cua sua maestría us dois componentis de MEDITASOUND; Pedro tejendu nu airi cua sua guitarra un marcu de preciosas notas, acordis i arpegius; guarnecendu u potenti i preciosu registru que afloraba da garganta de Carmen.

A sua música se complementaba cua participación, entri canción i canción, de varias das pesoas que dejaran a sua impronta nesti númeru da revista o ben, cun motivu da sua ausencia, cua lectura de varias narracións o poesías a cargu de oitrus asistentis.

Cuandu me tocó dal a cunhocel a minha publicación, titulá FALANDU DA FALA, EN FALA; u fici desta guisa:

Boas noitis.

Falandu valverdeiru. Fotu de César Corredera Moreno.
Me chamu Antonio Corredera.

A minha familia i us meis cunhocíus me chaman Tonho.

Antis de siguil i cu vosu permisu, deseu ficel patenti u mei sinceiru agradecimentu a mei companheiru de estudius i amigu Eugenio Fuentes quen, presentándumi a Jesús, me abríu as portas que ficeran pusibli que esti trabalhu en valverdeiru esté hoxi impresu nesti númeru 4 da revista NORBANIA.

Doi as minhas gracias de corazón tantu a Jesús, directol desta publicación, asina comu a  asociación NORBANOVA na pesoa da sua presidenta Deli Cornejo, pur ficelmi un güecu nesti preciosu joyeiru literariu.

Tamén a cuantus estéis aquí presentis pur facilitalmi esta licencia de falal comu si estuvera na minha casa. Aunque vus pareza mentira asina falamus desdi que nus levantamus de boa minhán i siguimus au largu das actividais da vida diaria hasta que nus acostamus, inclusu estandu acostaus, cuandu sonhamus.

Istu que falu é valverdeiru, que se fala en Valverdi du Fresnu, é un´a das tres variantis que cu lagarteiru que se fala nas Elhas i cu manhegu que se fala en San Martín de Trevelhu, conforman u que us investigadoris, desdi principius du siglu pasau derán en chamal A FALA i asina foi bautizá pur a Junta de Extramadura -agora Gobernu de Extremadura- nu sei Decretu du anu 2001, cuandu a declaró comu u primel ben intangibli de interés cultural de tos us extremenhus.

Us de fora, generalmenti as primeiras vecis que nus oivin falal nun chegan a aprecial cu nitidé as diferencias entri as tres variantis. É comu us tres filhus de un´a mesma madri, aunque partin du mesmu troncu, levan certas singularidais que u facin diferenti aus oitrus dois hermanus. Isu mesmu pasa cu lagarteriu, manhegu i valverdeiru.

A nos, us valverdeirus, us vicinhus dus oitrus dois lugaris, nus chaman, a vecis, pa picarmus, VALVERCEIRUS, en razón a que usamus u soníu “z” medieval que elis apenas utilizan.

Intentandu dejal un´a pequena mostra desas diferencias, vus voi a leel un diálogu cu que terminu u mei artículo nesta revista:

Sitiu: Un pequenu mercau, da vosa imaginación, en cualquera dus tres lugaris.

Personajis: Tres; dois van a compral, que son un lagarteiru i un´a manhega. U comercianti, un valverdeiru.

Valverdeiru:  Venha mulheris gastei a prata que se vus vai a ficel un turacu na faldiqueira. Aprovitei que tenhu a mercancía tirá de preciu.

Manhega:  ¿A cuántu tes a meia udía d´hovus? O adeiti, comu toa genti -quen mais quen menus- ten ena sua casa ¿o darás regalau?

Mira que regalau u aceiti -dici u valverdeiru- tu inda estás sonhandu zagala. Dati pur contenta, qu´hoxi pagandu media ducia te levas a ducia enteira. Du aceiti nun te voy ni a contestal.

Lagarteiru:  Nun seas refesteiru valverdeiru i pórtati ben cun a manhega, que ten boa faldiqueira. Faili bo preciu cun u adeiti, i regálali un´a udia d´hovus, verás comu u compra pa fel bos folhós, pa cumelus cun chocolati.

Tú si qu´estás feitu un bo folhón, -dice a manhega- esque folhós, serán grunhuelus que non t´enteiras.

En familia. Fotu propiedai de NORBANOVA. 
Y ahora en una de las lenguas más utilizadas del mundo, para que todos los presentes se enteren, les doy las gracias por venir y háganme caso: Sean felices siempre.

4 comentarios:

  1. Pois estal orgulhosu, Tonho..Te felicitu. Un abrazu

    ResponderEliminar
  2. Me pareci increibli que en u Gran Teatru de Cáciris se fali chapurrau, si tu superas con que cara me miran aquí cuandu le falu au mei pequenu, nun soy capá de falarli castellanu asin que esti por narizis u tendrá que falal de mallol. Un saludu pa tos y sigui asin y a prosima en Madri.

    ResponderEliminar
  3. Un abrazu hermanu.
    Que sigas cosechandu tan bos momentus.
    Ma dau muta alegria esti artículu.
    Comu dici J.Miguel:
    Ben falau y ben ditu!

    ResponderEliminar

AVISU.
Tos us comentarius serán revisaus antis da sua publicación, reservándosi u administradol du blog, a sei criteiru, u dereitu a non publicalus.
Si non estás de acordu te recomendu que non perdas u tei preciau tempu.
Mutas gracias.